به نقل از «قدس آنلاین»

حضور بیش از ۳۰۰ پزشک در طرح پزشک خانواده روستایی

تاریخ انتشار: ۲ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۴۰۵۳۸

به گزارش قدس خراسان به نقل از وبدا، محمدحسن درخشان اظهار کرد: طرح پزشک خانواده در مراکز روستایی و شهرهای زیر ۲۰ هزار نفر اجرا می شود و تاکنون یک میلیون و ۴۰۰ هزار نفر را تحت پوشش برنامه خود قرار داده است.

مدیر توسعه و ارتقای شبکه بهداشت دانشگاه علوم پزشکی مشهد با اشاره به اینکه بالغ بر ۳۳۰ پزشک برای اجرای کامل این طرح نیاز است که تاکنون بیش از سیصد پزشک برای این موضوع اختصاص داده شده است، بیان کرد: در تمام مناطق تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد به لحاظ حضور پزشک وضعیت مطلوب است و در مراکزی که کمبود پزشک وجود دارد، سایر همکاران پزشک این خدمات را پوشش می‌دهند تا نیروهای طرح و نیروهای بخش خصوصی که در این برنامه مشارکت می‌کنند، برای رفع کمبودها به دانشگاه افزوده شوند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی با بیان اینکه اصلی‌ترین خدمات پزشک خانواده در مراکز بهداشت و مراکز جامع خدمات سلامت براساس بسته‌های خدمتی تعریف شده برای هر گروه سنی است، تصریح کرد: در سطح یک مراقبت‌های اولیه بهداشتی توسط تیم سلامت (بهورزان و مراقبین سلامت) ارائه و سایر خدمات مراقبتی بر عهده پزشک خانواده قرار دارد.

درخشان بیان کرد: سایر خدمات سرپایی، مشاوره پزشکی، مدیریت سلامت منطقه، خدمات فرد محور و جامعه محور، کنترل عوامل زیست محیطی، افزایش سواد سلامت جامعه از مهمترین حوزه‌های کار در طرح پزشک خانواده است.

مدیر توسعه و ارتقای شبکه بهداشت دانشگاه علوم پزشکی مشهد عنوان کرد: علاوه بر این در مراکز بهداشتی بسته‌های خدمتی مشاوره ازدواج و فرزندآوری، مراقبت‌های دوران بارداری، واکسیناسیون و ایمنی‌سازی، مراقبت‌های بدو ورود به مدرسه، مراقبت‌های گروه‌های سنی مختلف در راستای کاهش خطر بیماری‌های واگیر و غیر واگیردار در بسته خدماتی پرونده الکترونیک سلامت گنجانده شده است تا با تشکیل پرونده اقدامات مراقبتی مختلفی از افراد خانواده انجام شود.

وی گفت: در حوزه خدمات دهان و دندان نیز در بسته‌های خدمتی سطح یک به گروه سنی زیر ۱۴ سال، مادران باردار و شیرده ارائه می‌شود و فلوراید تراپی و خدمات دندان پزشکی به خوبی در اختیار جامعه هدف قرار می‌گیرد.

درخشان اظهار کرد: شناسایی افراد دارای نشانه‌های خطر ابتلا به بیماری‌های واگیر و غیر واگیر دار نیز از اولویت‌های کاری پزشک خانواده است تا برای دریافت خدمات پاراکلینیک به کلینیک‌های تخصصی ارجاع داده شوند و از محل اعتبارات پزشک خانواده و صندوق بیمه سلامت حمایت‌های لازم از بیمار انجام شود.

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: پزشک خانواده دانشگاه علوم پزشکی مشهد طرح پزشک خانواده پزشک خانواده

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۴۰۵۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شک و تردید سالم است، اما در پزشکی می‌تواند خطرناک باشد!

فرارو- وقتی صحبت از اعتماد عمومی به میان می‌آید در پزشکی بر سر دوراهی قرار داریم. پس از وقوع پاندمی کووید که علم را تحت الشعاع سیاست قرار داد جای تعجبی نیست که اعتماد به علم پزشکی روندی فرسایشی را طی می‌کند. در واقع، اعتماد به پزشکان از ژانویه ۲۰۱۹ میلادی به این سو به پایین سطح خود رسیده است. در نتیجه، افراد بیش تری به دنبال صدا‌های کم‌تر متعارفی در عرصه سیاست هستند که به باور‌های آنان نزدیک‌تر است و تمایل دارند آن صدا‌ها را بپذیرند. برای مثال، "رابرت اف کندی جونیور" از نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری باوری به واکسن ندارد و از جمله افراد بدبین نسبت به این موضوع قلمداد می‌شود. نتیجه برخی از نظرسنجی‌ها از حمایت دو رقمی از او حکایت دارد. این می‌تواند زنگ خطری برای علم پرشکی باشد.

به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، این در حالیست که سیستم پزشکی در جلسات حضوری و هم چنین بولتن‌های بهداشت عمومی به اعتماد متکی است. بی اعنمادی می‌تواند پزشکان را به سوی فرسودگی شغلی سوق دهد و باعث بروز نتایج منفی‌ای برای بیماران شود که در صورت وجود اعتماد قابل اجتناب خواهند بود. زوال اعتماد به علم پزشکی و پزشکان تا حدی عامل  افزایش نرخ سرخک در بین کودکان واکسینه نشده، عدم رعایت غربالگری سرطان توصیه شده و امتناع از مصرف دارو‌های پیشگیری کننده است. هیچ راه حل آسانی در این مورد وجود ندارد. اگر راه‌هایی برای بازگرداندن و تقویت اعتماد به بیماران پیدا نشود جان افراد بیش تری از دست خواهد رفت.

در مورد پزشکان امریکایی این بی اعتمادی فضای نسبتا تازه‌ای می‌باشد و پیش‌تر چندان موضوع بی اعتمادی به پزشکان مطرح نبود.

تردید نسبت به پزشکی معادل نیهیلیسم پزشکی نیست. داده‌های پشت دارو‌هایی که پزشکان تجویز می‌کنند و تصمیماتی که می‌گیریم نباید تنها در اختیار ما باشد. افراد حق دارند اعداد را بررسی کنند و در مورد ریسک و منافع خود تصمیم بگیرند. با این وجود، زمانی که این شک و تردید به ناباوری مذموم و جبران ناپذیر تبدیل می‌شود می‌بینیم که برخی از بیماران تصمیمات خطرناکی اتخاذ می‌کنند و زمانی که پزشکان با ناامیدی پاسخ می‌دهند این موضوع صرفا باعث جدایی و فاصله بیش‌تر بین  پزشک از بیمار می‌شود.

اعتماد گاهی اوقات با ارائه واضح حقایق و ارقام قابل ترمیم است واقعیت آن است که اعتماد چیزی فراتر از  توضیح اعداد است. پزشکان چیز‌هایی در مورد بدن به بیماران می‌گویند که قابل مشاهده نیستند. پزشکان تغییرات سبک زندگی و دارو را برای درمان یا پیشگیری از مشکلاتی که ممکن است توسط بیمار احساس نشوند توصیه می‌کنند. جراحان به نسخه عمیقی از اعتماد به نام قرارداد جراحی اشاره می‌کنند: این ایده که وقتی افراد زیر چاقو می‌روند به جراح خود اجازه می‌دهند که بدن شان را باز کند تا آنان را بهتر کند. این اعتماد را باید به دست آورد.

در مواقع اضطراری بیماران این فرصت را ندارند که انتخاب کنند به چه کسی اعتماد کنند و تصمیمات پزشکی باید عجولانه و حتی در کسری از دقیقه اتخاذ شوند. بنابراین، بخشی از کار پزشکان ایجاد رابطه سریع است. این تصمیم گیری زمانی که اعتمادی که پیش‌تر بین بیمار و پزشک وجود داشته اکنون از بین رفته دشوارتر می‌شود.

در پزشکی به ایده تصمیم گیری مشترک اشاره می‌شود که در آن تصمیمات پزشکی به طور مشترک توسط پزشک و بیمار برخلاف لحن پدرانه سالیان گذشته گرفته می‌شوند. در نتیجه، پزشک به بیمار خود نمی‌گوید چه کاری را انجام دهد در عوض اطلاعات لازم را به او ارائه می‌دهد تا بیمار بتواند مسیری را که برایش مناسب است انتخاب کند. اگر بیمار نخواهد یا نتواند آن چه را که پزشک مطرح می‌کند باور کند دانش پزشکی بی فایده می‌شود.